ducerem

Discretiva

ducerem dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcerem	prima singularis	imperfectum	activa	coniunctivus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduːke.rem/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·ce·rem — morphologica: duc-erem

Latinitas Romana

class.  (40 a.C.n. / 714 a.u.)

• Patres conscripti, Micipsa pater meus moriens mihi praecepit, uti regni Numidiae tantummodo procurationem existimarem meam, ceterum ius et imperium eius penes vos esse; simul eniterer domi militiaeque quam maximo usui esse populo Romano; vos mihi cognatorum, vos affinium loco  ducerem : si ea fecissem, in vestra amicitia exercitum divitias munimenta regni me habiturum. —Bellum Iugurthinum C. Sallusti Crispi ^[1][2]

Fontes