duceres

Discretiva

duceres dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcerēs	secunda singularis	imperfectum	activa	coniunctivus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduːke.reːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·ce·rēs — morphologica: duc-eres

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

• Creticus et initiis optimus: «quod precatus a dis inmortalibus sum», et clausulis: «in conspectu populi Romani vomere postridie.» Apparet vero quam bene eum praecedant vel anapaestos vel ille qui videtur fini aptior paean. Sed et se ipse sequitur: «servare quam plurimos». Sic melius quam choreo praecedente: «quis non turpe duceret?» (si ultima brevis pro longa sit: sed fingamus sic: «non turpe  duceres .») —Institutio oratoria Quintiliani ^[1][2]

Fontes