ducimini

Discretiva

ducimini dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūciminī	secunda pluralis	praesens	passiva	indicativus	dūcō (dūcere)
dūciminī	secunda pluralis	praesens	passiva	imperativus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /duːˈki.mi.niː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·ci·mi·nī — morphologica: duc-imini

Latinitas Romana

class.  (70 a.C.n. / 684 a.u.)

• Vestros quondam nautas contra Carthaginem Scipio duxit, at nunc navem contra praedones paene inanem Cleomenes ducit; vobiscum Africanus hostium spolia et praemia laudis communicavit, at nunc, per Verrem spoliati, nave a praedonibus abducta, ipsi in hostium loco numeroque  ducimini . Quid vero? illa Segestanorum non solum litteris tradita neque commemorata verbis, sed multis officiis illorum usurpata et comprobata cognatio quos tandem fructus huiusce necessitudinis in istius imperio tulit? —In C. Verrem actio secunda Ciceronis ^[1][2]

Fontes