ducit

Discretiva

ducit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcit	tertia singularis	praesens	activa	indicativus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduːkit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·cit — morphologica: duc-it

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Atque haec contra Aristippum, qui eam voluptatem non modo summam, sed solam etiam ducit, quam omnes unam appellamus voluptatem. aliter autem vobis placet. sed ille, ut dixi, vitiose. nec enim figura corporis nec ratio excellens ingenii humani significat ad unam hanc rem natum hominem, ut frueretur voluptatibus. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis ^[1][2]

Fontes