ducite

Discretiva

ducite dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcite	secunda pluralis	praesens	activa	imperativus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduːki.te/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·ci·te — morphologica: duc-ite

Latinitas Romana

saec. I.

• “ut scias” inquit Eumolpus “verum esse quod dicis, ecce etiam osculo iram finio. itaque, quod bene eveniat, expedite sarcinulas et vel sequimini me vel, si mavultis,  ducite .” adhuc loquebatur, cum crepuit ostium impulsum, stetitque in limine barbis horrentibus nauta et “moraris” inquit “Eumolpe, tamquam properandum ignores.” —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[1][2]

Fontes