ducitis

Discretiva

ducitis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcitis	secunda pluralis	praesens	activa	indicativus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduːki.tis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·ci·tis — morphologica: duc-itis

Latinitas Romana

class.  (anno 263 u.c.)

• “Quid deinde? Illud non succurrit, vivere nos quod maturarimus proficisci? Si hoc profectio et non fuga est. Et hanc urbem vos non hostium  ducitis , ubi si unum diem morati essetis, moriendum omnibus fuit? Bellum vobis indictum est, magno eorum malo qui indixere si viri estis.” Ita et sua sponte irarum pleni et incitati domos inde digressi sunt, instigandoque suos quisque populos effecere ut omne Volscum nomen deficeret. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

saec. I.  (ca. 30 p.C.n.)

• Columbae saepe cum fugissent miluum

Et celeritate pennae vitassent necem,

Consilium raptor vertit ad fallaciam

Et genus inerme tali decepit dolo:

«Quare sollicitum potius aevum  ducitis ,

Quam regem me creatis icto foedere,

Qui vos ab omni tutas praestem iniuria?»

Illae credentes tradunt sese miluo;

Qui regnum adeptus coepit vesci singulas

Et exercere imperium saevis unguibus.

Tunc de reliquis una: «Merito plectimur». —Fabulae Phaedri ^[3][2]

Fontes