ducor

Discretiva

ducor dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcor	prima singularis	praesens	passiva	indicativus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduːkor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·cor — morphologica: duc-or

Latinitas Romana

class.  (46 a.C.n. / 708 a.u.)

• Licet aliquid etiam de M. Popilli ingenio suspicari, qui cum consul esset eodemque tempore sacrificium publicum cum laena faceret, quod erat flamen Carmentalis, plebei contra patres concitatione et seditione nuntiata, ut erat laena amictus ita venit in contionem seditionemque cum auctoritate tum oratione sedavit. sed eos oratores habitos esse aut omnino tum ullum eloquentiae praemium fuisse nihil sane mihi legisse videor: tantummodo coniectura  ducor  ad suspicandum. —Brutus Ciceronis ^[1][2]

Fontes