ducto

From Wiktionary, the free dictionary

Remove ads

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduktoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: duc·tō morphologica: duct-o

Verbum transitivum

duct|ō, -āre, -āvī, -ātum

  1. √ Saepe duco, vel huc illuc duco.[1]
    equitēs in exercitū ductāre
  2. (De concubinis) ducere et secum habere.[1]
    ductāre amicam

Coniugatio

Verbum finitum

­

More information Thema, Vox activa ...
More information Thema, Vox activa ...

Verbum infinitum

More information Modus, infinitivus ...

Dictiones derivatae

  • ductārius
  • ductābilitās
  • ductitō, ductitāre

Translationes

Remove ads

Discretiva

ducto dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

  • ductō — casus dativus singularis genus masculinum participii ductus
  • ductō — casus ablativus singularis genus masculinum participii ductus
  • ductō — casus dativus singularis genus neutrum participii ductus
  • ductō — casus ablativus singularis genus neutrum participii ductus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduktoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: duc·tō morphologica: duct-o

Fontes

  1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 206 “DUCTO, as, āvi, ātum, are, a. 1.”

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads