ducunt

Discretiva

ducunt dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcunt	tertia pluralis	praesens	activa	indicativus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduːkunt/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·cunt — morphologica: duc-unt

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• id genus terrae urium vocant. ergo per silices calculosve  ducunt  et urium evitant. ad capita deiectus in superciliis montium piscinae cavantur ducenos pedes in quasque partes et in altitudinem denos. emissaria in iis quina pedum quadratorum ternum fere relinquuntur, ut repleto stagno excussis opturamentis erumpat torrens tanta vi, ut saxa provolvat. —Naturalis historia Plinii ^[1]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXXIII, cap. 21, [75] — ducunt
4. Demetrius Cantemir – Descriptio Moldaviae. (Universitas Turicensis): Secunda pars – Politica. Caput VI – De Moldavorum moribus — ducunt