duplare

Discretiva

duplare dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
duplāre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	duplō (duplāre)
duplāre	—	praesens	activa	infinitivus	duplō

Forma	Modus flexurae	originis
duplāre	casus nominativus singularis · genus neutrum	adiectivi duplāris
duplāre	casus accusativus singularis · genus neutrum	adiectivi duplāris
duplāre	casus vocativus singularis · genus neutrum	adiectivi duplāris

Appellatio pronuntiatusque

API: /duˈplaːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·plā·re — morphologica: dupl-are

Loci

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas nova

saec. XVI.

• Hanc duplare volens igitur componito rectas

Aequales binas, ut sit comprensus ab illis

Angulus ille, parem geminis qui parturit aequam;

Hanc quando excipiet Saturni horoscopus, inde

Certa aderit ratione minor maiorque profecto. —De triplici minimo et mensura Iordani Bruni ^[1][2]

Fontes