duplatis

Discretiva

duplatis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

duplātis

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
duplātis	secunda pluralis	praesens	activa	indicativus	duplō (duplāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /duˈplaːtis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·plā·tis — morphologica: dupl-atis

duplātīs

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
duplātīs	casus dativus pluralis	participii duplātus
duplātīs	casus ablativus pluralis	participii duplātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /duˈplaːtiːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·plā·tīs — morphologica: duplat-is

Loci

Erasmus ca. 1469-1536

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas humanistica

saec. XVI.  (ca. 1500/1508 p.C.n.)

• Deliis ac caeteris Graecis oraculo responsum fuisse apud Aegyptios ita demum malorum finem fore, si aram, quae in Delo erat, duplassent. Qui cum non intellexissent, quid sibi vellet oraculum, ridicule duplatis singulis arae lateribus imprudentes solidum octuplum effecerunt ob inscitiam proportionis, quae longitudine duplum reddit. —Adagiorum chiliades Erasmi ^[1][2]

Fontes