exploraverant

Discretiva

exploraverant dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
explōrāverant	tertia pluralis	plusquam perfectum	activa	indicativus	explōrō (explōrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /eks.ploːˈraːwerant/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ex·plō·rā·ve·rant — morphologica: ex-plorav-erant

Loci

Sextus Iulius Frontinus ca. 40–103

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 84-88 p.C.n.)

• Arcades Messeniorum castellum obsidentes, factis quibusdam armis ad similitudinem hostilium, eo tempore quo successura alia praesidia his exploraverant, instructi eorum, qui exspectabantur, ornatu admissique per hunc errorem ut socii, possessionem loci cum strage hostium adepti sunt. —Strategemata Frontini ^[1][2]

Fontes