exploraverat

Discretiva

exploraverat dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
explōrāverat	tertia singularis	plusquam perfectum	activa	indicativus	explōrō (explōrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /eks.ploːˈraːwerat/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ex·plō·rā·ve·rat — morphologica: ex-plorav-erat

Formae aliae

• (Syncop.) explōrārat

Loci

Sextus Iulius Frontinus ca. 40–103

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 84-88 p.C.n.)

• Iphicrates Atheniensis, quia exploraverat eodem adsidue tempore hostes cibum capere, maturius vesci suos iussit et eduxit in aciem egressumque hostem ita detinuit, ut ei neque confligendi neque abeundi daret facultatem. —Strategemata Frontini ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Nec argumentis dubiis, sed rationibus probabilibus congruo cunctae multitudinis consensu nescio qui Lucius auctor manifestus facinoris postulabatur, qui proximis diebus fictis commendaticiis litteris Miloni sese virum commentitus bonum artius conciliaverat, ut etiam hospitio susceptus inter familiaris intimos haberetur, plusculisque ibidem diebus demoratus falsis amoribus ancillae Milonis animum inrepens ianuae claustra sedulo exploraverat et ipsa membra in quis omne patrimonium condi solebat curiose perspexerat. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3][2]

Fontes