exploraverit

Discretiva

exploraverit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
explōrāverit	tertia singularis	perfectum	activa	coniunctivus	explōrō (explōrāre)
explōrāverit	tertia singularis	futurum exactum	activa	indicativus	explōrō (explōrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /eks.ploːˈraːwerit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ex·plō·rā·ve·rit — morphologica: ex-plorav-erit

Formae aliae

• (Syncop.) explōrārit

Loci

Aulus Gellius ca. 130-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Quam tenuiter curioseque exploraverit Antonius Iulianus in oratione M. Tullii verbi ab eo mutati argutiam.

Antonius Iulianus rhetor perquam fuit honesti atque amoeni ingeni. Doctrina quoque ista utiliore ac delectabili veterumque elegantiarum cura et memoria multa fuit; ad hoc scripta omnia antiquiora tam curiose spectabat et aut virtutes pensitabat aut vitia rimabatur, ut iudicium esse factum ad amussim diceres. —Noctes Atticae A. Gellii ^[1][2]

Fontes