finiendi

Discretiva

finiendi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
fīniendī	—	—	activa	gerundium­	genitivo	fīniō (fīnīre)

Forma	Modus flexurae	originis
fīniendī	casus genitivus singularis · genus masculinum	gerundivi fīniendus
fīniendī	casus genitivus singularis · genus neutrum	gerundivi fīniendus
fīniendī	casus nominativus pluralis · genus masculinum	gerundivi fīniendus
fīniendī	casus vocativus pluralis · genus masculinum	gerundivi fīniendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /fiːniˈen.diː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fī·ni·en·dī — morphologica: fin-iend-i

Loci

Titus Livius -58…+17

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Ea res utique Troianis spem adfirmat tandem stabili certaque sede finiendi erroris. Oppidum condunt; Aeneas ab nomine uxoris Lavinium appellat. Brevi stirpis quoque virilis ex novo matrimonio fuit, cui Ascanium parentes dixere nomen. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

• Probabilis et illi voluntatis qui recte sentire et dicere rhetorices putaverunt.

Hi sunt fere fines maxime inlustres et de quibus praecipue disputatur. Nam omnis quidem persequi neque attinet neque possum, cum pravum quoddam, ut arbitror, studium circa scriptores artium extiterit nihil isdem verbis quae prior aliquis occupasset finiendi: quae ambitio procul aberit a me. —Institutio oratoria Quintiliani ^[3][2]

Fontes