finiendum

Discretiva

finiendum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
fīniendum	—	—	activa	gerundium­	accusativo	fīniō (fīnīre)

Forma	Modus flexurae	originis
fīniendum	casus accusativus singularis · genus masculinum	gerundivi fīniendus
fīniendum	casus nominativus singularis · genus neutrum	gerundivi fīniendus
fīniendum	casus accusativus singularis · genus neutrum	gerundivi fīniendus
fīniendum	casus vocativus singularis · genus neutrum	gerundivi fīniendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /fiːniˈen.dum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fī·ni·en·dum — morphologica: fin-iend-um

Loci

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Illud vero cuius dementiae est, credere quarum rerum extra nostrum arbitrium posita principia sunt, earum nostri esse arbitri terminos! Quomodo ad id finiendum satis valeo ad quod prohibendum parum valui, cum facilius sit excludere quam admissa conprimere? —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[1][2]

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

• Nam interim convenit solum quaerere an hoc sit, ut an adulterium in lupanari. Cum hoc negamus, non necesse est dicere quid id vocetur, quia totum crimen infitiamur. Interim quaeritur hoc an hoc: furtum an sacrilegium (non quin sufficiat non esse sacrilegium, sed quia satius sit dicere quid sit aliud); quo in loco utrumque finiendum est. —Institutio oratoria Quintiliani ^[3][2]

Fontes