finire

Discretiva

finire dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: finire
• Italice: finire
• Sarde: finire

Formae affines

Latine

fīnīre

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
fīnīre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	fīniō (fīnīre)
fīnīre	—	praesens	activa	infinitivus	fīniō

Appellatio pronuntiatusque

API: /fiːˈniːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fī·nī·re — morphologica: fin-ire

Dacoromane

finire

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
finire	—	praesens	activa	infinitivus	fini substantiv.

Appellatio pronuntiatusque

API: /fi'ni.re/

Syllabificatio phonetica: fi·ni·re — morphologica: fin-ire

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58…+17

Quintus Curtius Rufus fl.c.50

Petronius Arbiter ca. 14-66

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Malo se dignum deputat, nisi miser sit. Vides ergo opinionis esse, non naturae malum. Quid, quos res ipsa lugere prohibet? ut apud Homerum cotidianae neces interitusque multorum sedationem maerendi adferunt, apud quem ita dicitur:

‘Namque nimis multos atque omni luce cadentis

Cernimus, ut nemo possit maerore vacare.

Quo magis est aequum tumulis mandare peremptos

Firmo animo et luctum lacrinus finire diurnis.’ —Tusculanae disputationes Ciceronis ^[1][2]

class.  (anno 305 u.c.)

• Non pudet lictorum vestrorum maiorem prope numerum in foro conspici quam togatorum aliorum? Quid si hostes ad urbem veniant facturi estis? Quid si plebs mox, ubi parum secessione moveamur, armata veniat? Occasune urbis voltis finire imperium? Atqui aut plebs non est habenda aut habendi sunt tribuni plebis. Nos citius caruerimus patriciis magistratibus quam illi plebeiis. —Ab urbe condita Titi Livii ^[3][2]

saec. I.

• Haec victoria non Spartam modo sociosque eius, sed etiam omnis, qui fortunam belli spectaverant, fregit. Nec fallebat Antipatrum dissentire ab animis gratulantium vultus, sed bellum finire cupienti opus erat decipi. Et quamquam fortuna rerum placebat, invidiam tamen. quia maiores res erant quam quas praefecti modus caperet, metuebat. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[4][2]

saec. I.

• Habebat enim inguinum pondus tam grande, ut ipsum hominem laciniam fascini crederes. O iuvenem laboriosum! puto illum pridie incipere, postero die finire. Itaque statim invenit auxilium; nescio quis enim, eques Romanus, ut aiebant, infamis, sua veste errantem circumdedit ac domum abduxit, credo, ut tam magna fortuna solus uteretur. —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[5][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Habes summam opportunitatem fugae, dum latrones absunt. An custodiam anus semimortuae formidabis, quam licet claudi pedis tui calce unica finire poteris? – Sed quo gentium capessetur fuga vel hospitium quis dabit? Haec quidem inepta et prorsus asinina cogitatio; quis enim viantium vectorem suum non libenter auferat secum? —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[6][2]

Fontes