finitam

Discretiva

finitam dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
fīnītam	casus accusativus singularis · genus femininum	participii fīnītus

Appellatio pronuntiatusque

API: /fiːˈniːtam/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fī·nī·tam — morphologica: finit-am

Loci

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

P. Cornelius Tacitus 55-117

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

• Causam nunc intellegamus ὑπόθεσιν, negotium περίστασιν. Sed et ipsam causam quidam similiter finierunt ut Apollodorus negotium. Isocrates autem causam esse ait quaestionem finitam civilem aut rem controversam in personarum finitarum complexu, Cicero his verbis: «causa certis personis locis temporibus actionibus negotiis cernitur, aut in omnibus aut in plerisque eorum». —Institutio oratoria Quintiliani ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 116 p.Ch.n.)

• obiciebant etiam eloquentiae laudem uni sibi adsciscere et carmina crebrius factitare, postquam Neroni amor eorum venisset. nam oblectamentis principis palam iniquum detrectare vim eius equos regentis, inludere vocem, quotiens caneret. quem ad finem nihil in re publica clarum fore, quod non ab illo reperiri credatur? certe finitam Neronis pueritiam et robur iuventae adesse: exueret magistrum, satis amplis doctoribus instructus maioribus suis. —Annales P. Cornelii Taciti ^[3][2]

Fontes