finiturum

Discretiva

finiturum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
fīnītūrum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii fīnītūrus
fīnītūrum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii fīnītūrus
fīnītūrum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii fīnītūrus
fīnītūrum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii fīnītūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /fiːniːˈtuːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fī·nī·tū·rum — morphologica: finit-ur-um

Loci

Titus Livius -58…+17

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• convenerant undique non suffragandi modo sed etiam spectandi causa P. Scipionis, concurrebantque et domum frequentes et in Capitolium ad immolantem eum cum centum bubus votis in Hispania Iovi sacrificaret; spondebantque animis, sicut C. Lutatius superius bellum Punicum finisset, ita id quod instaret P. Cornelium finiturum, atque uti Hispania omni Poenos expulisset, sic Italia pulsurum esse; Africamque ei perinde ac debellatum in Italia foret provinciam destinabant. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

Fontes