finiturus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /fiːniːˈtuːrus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fī·nī·tū·rus — morphologica: finit-ur-us

Notatio

← Latine: fīniō (fīnīre)

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
fīnītūrus	—	futurum	activa	participium­	nominativo	fīniō (fīnīre)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	fīnītūrus	fīnītūra	fīnītūrum	nom.	fīnītūrī	fīnītūrae	fīnītūra
gen.	fīnītūrī	fīnītūrae	fīnītūrī	gen.	fīnītūrōrum	fīnītūrārum	fīnītūrōrum
dat.	fīnītūrō	fīnītūrae	fīnītūrō	dat.	fīnītūrīs	fīnītūrīs	fīnītūrīs
acc.	fīnītūrum	fīnītūram	fīnītūrum	acc.	fīnītūrōs	fīnītūrās	fīnītūra
abl.	fīnītūrō	fīnītūrā	fīnītūrō	abl.	fīnītūrīs	fīnītūrīs	fīnītūrīs
voc.	fīnītūre	fīnītūra	fīnītūrum	voc.	fīnītūrī	fīnītūrae	fīnītūra

Loci

P. Ovidius Naso -42…+18

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (post 1 a.C.n.)

• heu facinus! non est hostis metuendus amanti;

quos credis fidos, effuge, tutus eris.

cognatum fratremque cave carumque sodalem:

praebebit veros haec tibi turba metus.

finiturus eram, sed sunt diversa puellis

pectora: mille animos excipe mille modis.

nec tellus eadem parit omnia; vitibus illa

convenit, haec oleis; hac bene farra virent. —Ars amatoria Ovidii Nasonis ^[1][2]

Fontes