forare

Discretiva

forare dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: forare
• Italice: forare

Formae affines

Latine

forāre

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
forāre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	forō (forāre)
forāre	—	praesens	activa	infinitivus	forō

Appellatio pronuntiatusque

API: /foˈraːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fo·rā·re — morphologica: for-are

Dacoromane

forare

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
forare	—	praesens	activa	infinitivus	fora substantiv.

Appellatio pronuntiatusque

API: /foˈrare/

Syllabificatio phonetica: fo·ra·re — morphologica: for-are

Loci

T. Lucretius Carus –95…–55

Aulus Cornelius Celsus 30

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• tum penetrabat eos posse haec liquefacta calore

quamlibet in formam et faciem decurrere rerum,

et prorsum quamvis in acuta ac tenvia posse

mucronum duci fastigia procudendo,

ut sibi tela parent silvasque ut caedere possint

materiemque dolare et levia radere tigna

et terebrare etiam ac pertundere perque forare. —De rerum natura Lucretii ^[1][2]

class.

• Vix umquam ita telum non sequitur: sed si morabitur, excuti quoque ictum aliquo ferramento poterit. Ultimum est, ubi non evellitur, terebra iuxta forare, ab eoque foramine ad speciem litterae vel contra telum os excidere sic, ut lin<e>ae, quae diducuntur, ad telum spectent; eo facto id necesse est labet et facile auferatur. —De Medicina Celsi ^[3][2]

Fontes