generaret

Discretiva

generaret dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
generāret	tertia singularis	imperfectum	activa	coniunctivus	generō (generāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /geneˈraːret/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ge·ne·rā·ret — morphologica: gener-aret

Loci

Quintus Curtius Rufus fl. 50

C. Plinius Secundus 23-79

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

I

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Ceterum interrogata, num aliquid petere vellet, haud dubitavit fateri ad communicandos cum rege liberos se venisse, dignam, ex qua ipse regni generaret heredes: feminini sexus se retenturam, marem reddituram patri. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[1][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Apud antiquos erat pabuli genus, quod Cato ocinum vocat, quo sistebant alvom bubus. id erat e pabuli segete viride desectum, antequam generaret. Sura Mamilius aliter id interpretatur et tradit fabae modios X, viciae II, tantundem erviliae in iugero autumno misceri et seri solitos, melius et avena Graeca, cui non cadit semen, admixta. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

saec. I.  (ca. 85-102 p.C.n.)

• Pontice, quod numquam futuis, sed paelice laeva

Uteris et Veneri servit amica manus,

Hoc nihil esse putas? scelus est, mihi crede, sed ingens,

Quantum vix animo concipis ipse tuo.

Nempe semel futuit, generaret Horatius ut tres,

Mars semel, ut geminos Ilia casta daret:

Omnia perdiderat, si masturbatus uterque

Mandasset manibus gaudia foeda suis.

Ipsam crede tibi naturam dicere rerum:

'Istud quod digitis, Pontice, perdis, homo est.' —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[4][2]

Fontes