generasse

Discretiva

generasse dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
generāsse	—	perfectum	activa	infinitivus	generō (generāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /geneˈraːsse/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ge·ne·rās·se — morphologica: genera[v-i]sse

Formae aliae

• generāvisse

Loci

Publius Vergilius Maro -70…-19

C. Plinius Secundus 23-79

Quintus Curtius Rufus fl. 50

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 29-19 a.C.n.)

• Nec tu carminibus nostris indictus abibis,

Oebale, quem generasse Telon Sebethide nympha

fertur, Teleboum Capreas cum regna teneret,

iam senior; patriis sed non et filius arvis

contentus late iam tum dicione premebat

Sarrastis populos et quae rigat aequora Sarnus,

quique Rufras Batulumque tenent atque arva Celemnae,

et quos maliferae despectant moenia Abellae,

Teutonico ritu soliti torquere cateias;

tegmina quis capitum raptus de subere cortex

aerataeque micant peltae, micat aereus ensis. —Aeneidos libri XII P. Vergilii Maronis ^[1][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Mulier post quinquagensimum annum non gignit, maiorque pars XL profluvium genitale sistit. nam in viris Masinissam regem post LXXXVI annum generasse filium, quem Methimannum appellaverit, clarum est, Catonem censorium octogensimo exacto e filia Salonis clientis sui. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

saec. I.

• Ab ea in propiorem eius, qui tum regnasset, amicitiae locum admotum interfecto eo per insidias sub specie tutelae liberum eius invasisse regnum necatisque pueris hunc, qui nunc regnat, generasse, invisum vilemque popularibus, magis paternae fortunae quam suae memorem. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[4][2]

Fontes