gente

Discretiva

gente dictio est in variis linguis:

• Italice: gente
• Hispanice: gente
• Lusitane: gente

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
gente	casus ablativus singularis	substantivi gēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈgente/

(classice)

Syllabificatio phonetica: gen·te — morphologica: gent-e

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Gaius Valerius Catullus -87…-54

Quintus Curtius Rufus ca. 50

Aulus Gellius ca. 130-170

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Et quod in civitatibus ratione quadam, de qua dicetur idoneo loco, agnationibus familiarum distinguuntur status, id in rerum natura tanto est magnificentius tantoque praeclarius, ut homines deorum agnatione et gente teneantur. —De legibus Ciceronis ^[1][2]

class.

• Lesbius est pulcher: quid ni? quem Lesbia malit

quam te cum tota gente, Catulle, tua.

sed tamen hic pulcher vendat cum gente Catullum,

si tria notorum savia reppererit. —Carmina Catulli ^[3][2]

saec. I.

• Eo Atropates, Mediae satrapes, centum barbaras mulieres adduxit equitandi peritas peltisque et securibus armalas: unde quidam crediderunt Amazonum ex gente reliquias fuisse. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Neque enim id nobis negotium fuit, ut acri atque subtili cura excellentium in utraque gente hominum συγχρονισμούς componeremus, sed ut Noctes istae quadamtenus his quoque historiae flosculis leviter iniectis aspergerentur. —Noctes Atticae A. Gellii ^[5][2]

saec. IV.

• ut hoc prae caeteris ad eum prophetandum valeret, quod praenuntiabatur ex quo etiam genere et ex qua gente esset in carne venturus. —De bono coniugali Augustini ^[6][2]

Fontes