gentem

Discretiva

gentem dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
gentem	casus accusativus singularis	substantivi gēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈgentem/

(classice)

Syllabificatio phonetica: gen·tem — morphologica: gent-em

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Gaius Valerius Catullus -87…-54

Aulus Gellius ca. 130-170

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Gentem quidem nullam video neque tam humanam atque doctam neque tam immanem atque barbaram, quae non significari futura et a quibusdam intellegi praedicique posse censeat. —De divinatione Ciceronis ^[1][2]

class.

• tu Lucina dolentibus

Iuno dicta puerperis,

tu potens Trivia et notho es

dicta lumine Luna.

tu cursu, dea, menstruo

metiens iter annuum

rustica agricolae bonis

tecta frugibus exples.

sis quocumque tibi placet

sancta nomine, Romulique,

antique ut solita es, bona

sospites ope gentem. —Carmina Catulli ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Iam vero hoc egreditur omnem modum admirationis, quod idem illi scriptores gentem esse aiunt aput extrema Indiae, corporibus hirtis et avium ritu plumantibus, nullo cibatu vescentem, sed spiritu florum naribus hausto victitantem; Pygmaeos quoque haut longe ab his nasci, quorum qui longissimi sint, non longiores esse quam pedes duo et quadrantem. —Noctes Atticae A. Gellii ^[4][2]

saec. IV.

• Tunc Abimelech ait: Numquid, Domine, gentem ignorantem et iustam perdes? Nonne ipsi dixerunt se germanitate coniunctos? —De nuptiis et concupiscentia Augustini ^[5][2]

Fontes