gentes

Discretiva

gentes dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
gentēs	casus nominativus pluralis	substantivi gēns
gentēs	casus accusativus pluralis	substantivi gēns
gentēs	casus vocativus pluralis	substantivi gēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈgenteːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: gen·tēs — morphologica: gent-es

Loci

Gaius Valerius Catullus -87…-54

Petronius Arbiter ca. 14-66

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Multas per gentes et multa per aequora vectus

advenio has miseras, frater, ad inferias,

ut te postremo donarem munere mortis

et mutam - nequiquam! - alloquerer cinerem,

quandoquidem fortuna mihi tete abstulit ipsum,

heu, miser indigne frater adempte mihi!

nunc tamen interea haec, prisco quae more parentum

tradita sunt tristi munere ad inferias,

accipe fraterno multum manantia fletu

atque in perpetuum, frater, ave atque vale! —Carmina Catulli ^[1][2]

saec. I.

• Haec ut Cocyti tenebras et Tartara liquit,

alta petit gradiens iuga nobilis Appennini,

unde omnes terras atque omnia litora posset

aspicere ac toto fluitantes orbe catervas,

atque has erumpit furibundo pectore voces:

Sumite nunc gentes accensis mentibus arma,

sumite et in medias immittite lampadas urbes.

Vincetur, quicunque latet; non femina cesset,

non puer aut aevo iam desolata senectus;

ipsa tremat tellus lacerataque tecta rebellent. —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[3][2]

Fontes