gentis

Discretiva

gentis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
gentis	casus genitivus singularis	substantivi gēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈgentis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: gen·tis — morphologica: gent-is

Loci

P. Ovidius Naso -42…+18

Petronius Arbiter ca. 14-66

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Mantua Vergilio, gaudet Verona Catullo;

Paelignae dicar gloria gentis ego,

Quam sua libertas ad honesta coegerat arma,

Cum timuit socias anxia Roma manus. —Amores Ovidii Nasonis ^[1][2]

saec. I.

• Proxima ergo nocte, cum miles, qui cruces asservabat, ne quis ad sepulturam corpus detraheret, notasset sibi et lumen inter monumenta clarius fulgens et gemitum lugentis audisset, vitio gentis humanae concupiit scire, quis aut quid faceret. —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[3][2]

Fontes