gerundi

Discretiva

gerundi dictio est in variis linguis:

• Catalane: gerundi
• Finnice: gerundi
• Italice: gerundi

Formae affines

Latine

gerundī

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
gerundī	—	—	activa	gerundium­	genitivo	gerō (gerere)

Forma	Modus flexurae	originis
gerundī	casus genitivus singularis · genus masculinum	gerundivi gerundus
gerundī	casus genitivus singularis · genus neutrum	gerundivi gerundus
gerundī	casus nominativus pluralis · genus masculinum	gerundivi gerundus
gerundī	casus vocativus pluralis · genus masculinum	gerundivi gerundus

Appellatio pronuntiatusque

API: /geˈrun.diː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ge·run·dī — morphologica: ger-und-i

Formae aliae

• gerendī

Italice

gerundi

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
gerundi	forma pluralis · genus masculinum	substantivi gerundio

Appellatio pronuntiatusque

API: /d͡ʒeˈrundi/

Syllabificatio phonetica: ge·run·di — morphologica: gerund-i

Loci

Titus Livius -58...+17

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Grata ea legatio barbaro fuit; conlocutusque cum legatis de ratione belli gerundi, ut veterum militum verba audivit, quam multarum rerum ipse ignarus esset ex comparatione tam ordinatae disciplinae animum advertit. tum primum, ut pro bonis ac fidelibus sociis facerent, oravit ut duo legationem referrent ad imperatores suos, unus apud sese magister rei militaris restaret: rudem ad pedestria bella Numidarum gentem esse, equis tantum habilem; —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

Fontes