iaceret

Discretiva

iaceret dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
iaceret	tertia singularis	imperfectum	activa	coniunctivus	iaciō (iacere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈja.ke.ret/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ia·ce·ret — morphologica: iac-eret

Loci

Phaedrus ca. -10…+60

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 30 p.C.n.)

• Pater deorum risit atque illis dedit

Parvum tigillum, missum quod subito vadi

Motu sonoque terruit pavidum genus.

Hoc mersum limo cum iaceret diutius,

Forte una tacite profert e stagno caput

Et explorato rege cunctas evocat.

Illae timore posito certatim annatant

Lignumque supera turba petulans insilit. —Fabulae Phaedri ^[1][2]

saec. I.  (ca. 85-102 p.C.n.)

• Incurvabat Hylan posito Tirynthius arcu:

Tu Megaran credis non habuisse natis?

Torquebat Phoebum Daphne fugitiva: sed illas

Oebalius flammas iussit abire puer.

Briseïs multum quamvis aversa iaceret,

Aeacidae propior levis amicus erat.

Parce tuis igitur dare mascula nomina rebus,

Teque puta cunnos, uxor, habere duos. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[3][2]

Fontes