iacio

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈjakioː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ia·ci·ō — morphologica: iac-io

Formae aliae

• jaciō

Notatio

A lingua prisca Indeuropaea *iH₁-k-, a *ieH₁- “iacere.”

Verbum transitivum

iac|iō, -ere, iēcī, iactum

1. Mittere vel agere per vim; conicere.

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
iac-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	iaciō	iaciam		iaciēbam	iacerem	iaciam
II. sing.	iacis	iaciās	iace!	iaciēbās	iacerēs	iaciēs	iacitō!
III. sing.	iacit	iaciat		iaciēbat	iaceret	iaciet	iacitō!
I. plur.	iacimus	iaciāmus		iaciēbāmus	iacerēmus	iaciēmus
II. plur.	iacitis	iaciātis	iacite!	iaciēbātis	iacerētis	iaciētis	iacitōte!
III. plur.	iaciunt	iaciant		iaciēbant	iacerent	iacient	iaciuntō!
Thema	Vox passiva
iac-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	iacior	iaciar		iaciēbar	iacerer	iaciar
II. sing.	iaceris	iaciāris	iacere!	iaciēbāris	iacerēris	iaciēris	iacitor!
III. sing.	iacitur	iaciātur		iaciēbātur	iacerētur	iaciētur	iacitor!
I. plur.	iacimur	iaciāmur		iaciēbāmur	iacerēmur	iaciēmur
II. plur.	iaciminī	iaciāminī	iaciminī!	iaciēbāminī	iacerēminī	iaciēminī	—
III. plur.	iaciuntur	iaciantur		iaciēbantur	iacerentur	iacientur	iaciuntor!

Thema	Vox activa
iēc-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	iēcī	iēcerim	iēceram	iēcissem	iēcerō
II. sing.	iēcistī	iēceris	iēcerās	iēcissēs	iēceris
III. sing.	iēcit	iēcerit	iēcerat	iēcisset	iēcerit
I. plur.	iēcimus	iēcerimus	iēcerāmus	iēcissēmus	iēcerimus
II. plur.	iēcistis	iēceritis	iēcerātis	iēcissētis	iēceritis
III. plur.	iēcērunt	iēcerint	iēcerant	iēcissent	iēcerint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	iacere	iēcisse	iactūrum, -am, -um esse	iaciēns		iactūrus, -a, -um­
Vox passiva	iacī	iactum, -am, -um esse	iactum īrī		iactus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
iaciendī		iaciendus, -a, -um			iactum	iactū

Dictiones collatae

• iaceō, iacēre (intransitivum)

Dictiones derivatae

• iactō, iactāre

Composita

• abiciō, abicere, abiectus
• adiciō, adicere, adiectus
• amiciō, amicīre, amictus
• circumiciō, circumicere, circumiectus
• coniciō, conicere, coniectus
• dēiciō, dēicere, dēiectus
• disiciō, disicere, disiectus
• ēiciō, ēicere, ēiectus
• iniciō, inicere, iniectus
• intericiō, intericere, interiectus; interiaciō
• obiciō, obicere, obiectus
• praeiciō, praeicere
• prōiciō, prōicere, prōiectus
• rēiciō, rēicere, rēiectus
• subiciō, subicere, subiectus
• superiaciō, superiacere, superiectus
• trāiciō, trāicere, trāiectus

Translationes

Mittere vel agere per vim	dilatare ▼

Mittere vel agere per vim	collabi ▲

Anglice: throw (en) Batave: werpen (nl) Francogallice: jeter (fr) Germanice: werfen (de)

Loci

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Nam verbum ipsum, cui supradictae particulae praepositae sunt, non est ‘icio’, sed ‘iacio’, et praeteritum non ‘icit’ facit, sed ‘iecit’. Id ubi compositum est, ‘a’ littera in ‘i’ mutatur, sicuti fit in verbis ‘insilio’ et ‘incipio’, atque ita vim consonantis capit, et idcirco ea syllaba productius latiusque paulo pronuntiata priorem syllabam brevem esse non patitur, sed reddit eam positu longam, proptereaque et numerus in versu et ratio in pronuntiatu manet. —Noctes Atticae A. Gellii ^[1][2]

Fontes