iaciente

Discretiva

iaciente dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
iaciente	casus ablativus singularis	participii iaciēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /ja.kiˈen.te/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ia·ci·en·te — morphologica: iac-ient-e

Loci

P. Ovidius Naso -42…+18

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (versio II, ca. 5 p.C.n.)

• Quid pudor ante subit? nam, sicut in aede Dianae,

suspicor ingenuas erubuisse genas.

coniugium pactamque fidem, non crimina posco;

debitus ut coniunx, non ut adulter amo.

verba licet repetas, quae demptus ab arbore fetus

pertulit ad castas me iaciente manus;

invenies illic, id te spondere, quod opto

te potius, virgo, quam meminisse deam. —Heroides Ovidii Nasonis ^[1][2]

Fontes