iacientem

Discretiva

iacientem dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
iacientem	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii iaciēns
iacientem	casus accusativus singularis · genus femininum	participii iaciēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /ja.kiˈen.tem/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ia·ci·en·tem — morphologica: iac-ient-em

Loci

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Cincius in libro tertio de re militari fetialem populi Romani bellum indicentem hostibus telumque in agrum eorum iacientem hisce verbis uti scripsit: ‘Quod populus Hermundulus hominesque populi Hermunduli adversus populum Romanum bellum fecere deliqueruntque quodque populus Romanus cum populo Hermundulo hominibusque Hermundulis bellum iussit, ob eam rem ego populusque Romanus populo Hermundulo hominibusque Hermundulis bellum dico facioque.’ —Noctes Atticae A. Gellii ^[1][2]

Fontes