interfuere

Discretiva

interfuere dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
interfuēre	tertia pluralis	perfectum	activa	indicativus	intersum (interesse)

Appellatio pronuntiatusque

API: /interfuˈeːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·ter·fu·ē·re — morphologica: inter-fu-ere

Formae aliae

• interfuērunt

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Sammullam quoque CX annis vixisse auctor est Pedianus Asconius. minus miror Stephanionem, qui primus togatus saltare instituit, utrisque saecularibus ludis saltivisse, Divi Augusti et quos Claudius Caesar consulatu suo quarto fecit, quando LXIII non amplius anni interfuere, quamquam et postea diu vixit. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes