interfuerunt

Discretiva

interfuerunt dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
interfuērunt	tertia pluralis	perfectum	activa	indicativus	intersum (interesse)

Appellatio pronuntiatusque

API: /interfuˈeːrunt/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·ter·fu·ē·runt — morphologica: inter-fu-erunt

Formae aliae

• interfuēre

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Plinius minor 61-113

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Pompei, clarissimi viri, iudicio plurimis maximisque in rebus probatissimus et omnium existimatione ornatissimus , et Posides Macro Soluntinus, homo summa nobilitate existimatione virtute ornatissimus, et hac actione quam voletis multi dicent, et qui ex isto ipso audierunt viri primarii nostri ordinis, et alii qui interfuerunt cum absentis nomen reciperetur. —In C. Verrem actio secunda Ciceronis ^[1][2]

saec. I.

• Quod meae quoque memoriae mediocritatem sequebatur, si quando interventus aliquorum, qui hunc honorem mererentur, iterare declamationis partem coegisset. Nec est mendacio locus, salvis qui interfuerunt. —Institutio oratoria Quintiliani ^[3][2]

saec. I.

• Atque adeo si cui forte eorum qui interfuerunt curae fuerit eadem illa legere, intelleget me quaedam aut commutasse aut praeterisse, fortasse etiam ex suo iudicio, quamvis ipse nihil dixerit mihi. —Epistulae Plini minoris ^[4][2]

Fontes