librae

Solum librae Linguae multae ab hac subpagina tractatur. Vide etiam s.v. Librae.

Discretiva

librae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
lībrae	casus genitivus singularis	substantivi lībra
lībrae	casus dativus singularis	substantivi lībra
lībrae	casus nominativus pluralis	substantivi lībra
lībrae	casus vocativus pluralis	substantivi lībra

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈliːbrae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: lī·brae — morphologica: libr-ae

Loci

Marcus Terentius Varro -47…-45

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Hoc ipsum stipendium a stipe dictum, quod aes quoque stipem dicebant; nam quod asses librae, pondo erant, qui acceperant maiorem numerum non in arca ponebant, sed in aliqua cella stipabant, id est componebant, quo minus loci occuparet; ab stipando stipem dicere coeperunt. —De lingua Latina Varronis ^[1][2]

saec. I.

• Aurum faciendi est etiamnum una ratio ex auripigmento, quod in Syria foditur pictoribus in summa tellure, auri colore, sed fragile lapidum specularium modo. invitaveratque spes Gaium principem avidissimum auri; quam ob rem iussit excoqui magnum pondus et plane fecit aurum excellens, sed ita parvi ponderis, ut detrimentum sentiret propter avaritiam expertus, quamquam auripigmenti librae IIII permutarentur. nec postea temptatum ab ullo est. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Fontes