massas

Discretiva

massas dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
māssās	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	māssō (māssāre)

Forma	Modus flexurae	originis
māssās	casus accusativus pluralis	substantivi māssa

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmaːs.saːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mās·sās — morphologica: mass-as

Loci

Vitruvius ca. -80…-15

L. Iunius Moderatus Columella ca. 4–70

C. Plinius Secundus 23–79

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 30–22 a.C.n.)

• De cerussa aerugineque, quam nostri aerucam vocitant, non est alienum, quemadmodum comparetur, dicere. Rhodo enim doliis sarmenta conlocantes aceto suffuso supra sarmenta conlocant plumbeas massas, deinde ea operculis obturant, ne spiramento obturatum emittatur. Post certum tempus aperientes inveniunt e massis plumbeis cerussam. Eadem ratione lamellas aereas conlocantes efficiunt aeruginem, quae aeruca appellatur. —De architectura Vitruvii ^[1][2]

saec. I.

• Quidam ferri massas exurunt, ita ut ignis speciem habeant, easque in eandem mensuram demittunt, tum etiam exemptis nucleis ipsas nuces pineas vacuas numero V vel sex incendunt et ardentis eodem demittunt, alii nucibus sappineis ardentibus idem faciunt. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae ^[3][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• sarmenta hasta dividit sacerdos deoque partem ponit, reliquum mercator in massas condit. est et alia fama cum Sole dividi ternasque partes fieri, dein sorte gemina discerni quodque Soli cesserit relinqui ac sponte conflagrare. praecipua bonitas virgultorum tenuissimis partibus ad longitudinem palmi, secunda proximis breviore mensura, atque ita ordine. —Naturalis historia Plinii ^[4][2]

Fontes