merce

Discretiva

merce dictio est in variis linguis:

• Anglice: merce
• Italice: merce

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
merce	casus ablativus singularis	substantivi merx

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmer.ke/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mer·ce — morphologica: merc-e

Loci

P. Ovidius Naso -42…+18

C. Plinius Secundus 23-79

Decimus Iunius Iuvenalis ca. 60-130

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (versio II, ca. 5 p.C.n.)

• Nunc tibi captivos mittet Germania crines;

tuta triumphatae munere gentis eris.

quam saepe comas aliquo mirante rubebis,

et dices: ‘empta nunc ego merce probor,

nescio quam pro me laudat nunc iste Sygambram.

fama tamen memini cum fuit ista mea.’

Me miserum! lacrimas male continet oraque dextra

protegit ingenuas picta rubore genas. —Amores Ovidii Nasonis ^[1][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• et sarmenta quoque in merce sunt. DCCC HS amputatio ipsa surculusque veniere intra quintum devictae Iudaeae annum; xylobalsamum vocatur et coquitur in unguentis. pro suco ipso substituere officinae. corticis etiam ad medicamenta pretium est. praecipua autem gratia lacrimae, secunda semini, tertia cortici, minima ligno. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 100/128 p.C.n.)

• qualis tunc epulas ipsum gluttisse putamus

induperatorem, cum tot sestertia, partem

exiguam et modicae sumptam de margine cenae,

purpureus magni ructarit scurra Palati,

iam princeps equitum, magna qui voce solebat

vendere municipes fracta de merce siluros?

incipe, Calliope. licet et considere: non est

cantandum, res vera agitur. narrate, puellae

Pierides, prosit mihi vos dixisse puellas. —Saturae D. Iuni Iuvenalis ^[4][2]

Fontes