muniat

Discretiva

muniat dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
mūniat	tertia singularis	praesens	activa	coniunctivus	mūniō (mūnīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmuːni.at/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mū·ni·at — morphologica: com-mun-iat

Loci

Hildegardis Bingensis 1098-1179

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Deinde folium vehendisteles super eamdem pustulam ponat, et deinde de pura farina similae tortellum faciens, eum super idem folium et super totum tumorem illum cum panno desuper liget, quatenus mollificetur, ut per se rumpatur. Quod si per se rupta non fuerit, cum arida et lignea spina seu alia arida astula dirumpatur, non autem ullo ignito vel frigido ferro aut acu. Sed interim dum homo pustulam hanc patitur, ab igne, a frigore, a vento et ab humido aere se muniat, et ab omni calido asso et grosso cibo, et a vino se abstineat, et cruda olera et cruda poma devitet. —Subtilitates diversarum naturarum creaturum Hildegardis ^[1][2]

Fontes