opponi

Discretiva

opponi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

oppōnī

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
oppōnī	—	praesens	passiva	infinitivus	oppōnō (oppōnere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /opˈpoːniː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: op·pō·nī — morphologica: op-pon-i

Italice

opponi

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
opponi	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	opporre
opponi	secunda singularis	praesens	activa	imperativus	opporre

Appellatio pronuntiatusque

API: /opˈponi/

Syllabificatio phonetica: op·po·ni — morphologica: op-pon-i

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• quod e diverso adfectant etiam quidam in vite ficoque, permutantes in contrarium. densiores enim folio ita fieri magisque protegere fructum et minus amittere, ficumque sic etiam scansilem fieri. plerique id demum cavent, ut plaga deputati cacuminis meridiem spectet, ignari fissuris nimii vaporis opponi. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber septimus decimus, cap. 16, [84] — opponi
2. Vicicitatio: opponi.