opposuit

Discretiva

opposuit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
opposuit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	oppōnō (oppōnere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /opˈposuit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: op·po·su·it — morphologica: op-posu-it

Loci

Quintus Curtius Rufus ca. 50

Aulus Gellius ca. 130-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• At iis, qui praemissi ab Dareo iugum montis insederant, Agrianos opposuit ex Thraecia nuper advectos. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Id etiam esse non sincerae neque amicae voluntatis indicium crediderunt, quod Xenophon inclito illi operi Platonis, quod de optimo statu reipublicae civitatisque administrandae scriptum est, lectis ex eo duobus fere libris qui primi in volgus exierant, opposuit contra conscripsitque diversum regiae administrationis genus, quod παιδείας κύρου inscriptum est. —Noctes Atticae A. Gellii ^[3][2]

Fontes