ora

Latine

ōra

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈoːra/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ō·ra — morphologica: or-a

Notatio

← Latine: ōs (ōris)

Nomen substantivum

ōr|a, -ae fem. ^[1][2][3][4]

1. Extrema cuiusque rei pars.^[1]

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	ōra	ōrae	I
gen.	ōrae	ōrārum	II
dat.	ōrae	ōrīs	III
acc.	ōram	ōrās	IV
abl.	ōrā	ōrīs	VI
voc.	ōra	ōrae	V

Translationes

Extrema cuiusque rei pars

Anglice: extremity (en), margin (en), edge (en), border (en)

Germanice: Rand (de) m, Saum (de) m, Ende (de) n, Grenze (de) f

Discretiva

ora dictio est in variis linguis:

• Anglice: ora
• Esperantice: ora
• Finnice: ora
• Italice: ora
• Lusitane: ora
• Turcice: ora

Dictiones similes

• Dacoromane: oră

Formae affines

Latine

ōra

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ōra	casus nominativus pluralis	substantivi ōs
ōra	casus accusativus pluralis	substantivi ōs
ōra	casus vocativus pluralis	substantivi ōs

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈoːra/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ō·ra — morphologica: or-a

ōrā

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
ōrā	secunda singularis	praesens	activa	imperativus	ōrō (ōrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈoːraː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ō·rā — morphologica: or-a

Dacoromane

ora

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ora	casus nominativus/accusativus singularis articulatus	substantivi oră

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈora/

Syllabificatio phonetica: o·ra — morphologica: or-a

Italice

ora

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
ora	secunda singularis	—	activa	imperativus	orare
ora	tertia singularis	praesens	activa	indicativus	orare

Appellatio pronuntiatusque

ora

API: /ˈora/, [ˈɔːra]

Syllabificatio phonetica: o·ra — morphologica: or-a

Lusitane

ora

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
ora	tertia singularis	praesens	activa	indicativus	orar

Appellatio pronuntiatusque

API: [ˈɔrɜ]

(Lusitane)

Syllabificatio phonetica: o·ra — morphologica: or-a

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 508 — “ŌRA, ae, f. 1.”
2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. II, p. 657 — “ōra, æ, 1.”
3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — ōra, ae, f. (v. 1. ōs)) (tom. 2, p. 1384)
4. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — ORA100