orator

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /oːˈraːtor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ō·rā·tor — morphologica: ora-tor

Notatio

← Latine: ōrō (ōrāre)

Nomen substantivum

ōrā|tor, -tōris masc.

1. Qui loquitur.
2. Qui orat, qui dicendi peritus est.
3. Qui precatur.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	ōrātor	ōrātōrēs	I
gen.	ōrātōris	ōrātōrum	II
dat.	ōrātōrī	ōrātōribus	III
acc.	ōrātōrem	ōrātōrēs	IV
abl.	ōrātōre	ōrātōribus	VI
voc.	ōrātor	ōrātōrēs	V

Dictiones collatae

1. lēgātus
2. dēclāmātor
3. ōrātus, ōrātūs

Translationes

Qui loquitur, legatus

Anglice: speaker (en), negotiator (en)

Germanice: Sprecher (de) m, Gesandter (de) m, Unterhändler (de) m

Qui orat, qui dicendi peritus est

Anglice: speaker (en), orator (en)

Germanice: Redner (de) m

Qui precatur

Anglice: beseecher (en)

Germanice: Bittsteller (de) m

Discretiva

orator dictio est in variis linguis:

• Anglice: orator
• Batave: orator
• Dacoromane: orator

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
ōrātor	secunda singularis	futurum	passiva	imperativus	ōrō (ōrāre)
ōrātor	tertia singularis	futurum	passiva	imperativus	ōrō (ōrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /oːˈraːtor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ō·rā·tor — morphologica: or-ator