parentia

Discretiva

parentia dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
pārentia	casus nominativus pluralis · genus neutrum	participii pārēns
pārentia	casus accusativus pluralis · genus neutrum	participii pārēns
pārentia	casus vocativus pluralis · genus neutrum	participii pārēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /paːˈren.ti.a/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pā·ren·ti·a — morphologica: parent-ia

Loci

P. Cornelius Tacitus ca. 55-117

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 99 p.C.n.)

• est et alia luco reverentia: nemo nisi vinculo ligatus ingreditur, ut minor et potestatem numinis prae se ferens. si forte prolapsus est, attolli et insurgere haud licitum: per humum evolvuntur. eoque omnis superstitio respicit, tamquam inde initia gentis, ibi regnator omnium deus, cetera subiecta atque parentia. adicit auctoritatem fortuna Semnonum: centum pagi iis habitantur, magnoque corpore efficitur ut se Sueborum caput credant. —De origine et situ Germanorum P. Cornelii Taciti ^[1][2]

Fontes