parentis

Discretiva

parentis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

parentis

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
parentis	casus genitivus singularis	substantivi parēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /paˈren.tis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pa·ren·tis — morphologica: parent-is

parentīs

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
parentīs	casus accusativus pluralis	substantivi parēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /paˈren.tiːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pa·ren·tīs — morphologica: parent-is

pārentis

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
pārentis	casus genitivus singularis	participii pārēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /paːˈren.tis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pā·ren·tis — morphologica: parent-is

pārentīs

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
pārentīs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii pārēns
pārentīs	casus accusativus pluralis · genus femininum	participii pārēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /paːˈren.tiːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pā·ren·tīs — morphologica: parent-is

Loci

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Ego quidem, simplicissima Psyche, parentis meae Veneris praeceptorum immemor, quae te miseri extremique hominis devinctam cupidine infimo matrimonio addici iusserat, ipse potius amator advolavi tibi. Sed hoc feci leviter, scio, et praeclarus ille sagittarius ipse me telo meo percussi teque coniugem meam feci, ut bestia scilicet tibi viderer et ferro caput excideres meum quod istos amatores tuos oculos gerit. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[1][2]

Fontes