pax

Solum pax Latine ab hac subpagina tractatur. Vide etiam s.v. Pax.

Latine

Vicipaedia articulum habet de pace.

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈpaːks/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pāx — morphologica: pax

Notatio

← a lingua Protoitalica: *pāks ← a lingua Protoindoeuropaea: *péh₂ḱ-s

Nomen substantivum

pā|x, -cis fem.

1. √ Publica tranquillitas et concordia
2. Indutiae; belli absentiae
3. quietudo
4. Mors, absentia vitae

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	pāx	pācēs	I
gen.	pācis	pācum	II
dat.	pācī	pācibus	III
acc.	pācem	pācēs	IV
abl.	pāce	pācibus	VI
voc.	pāx	pācēs	V

Dictiones collatae

• pācātiō
• pācātor
• pācātōrius
• pācātus, pācātē
• pactiō
• pactor
• pactum

Synonyma

1. quies
2. tranquillitas

Antonyma · contraria

1. seditiō, mōtus
2. bellum

Composita

• pācificātiō
• pācificātōrius
• pācificātōr

Dictiones derivatae

• pācālis
• pācō, pācāre, pācātum

Composita

• pācifer
• pācificō, pācificāre
• pācificor, pācificārī
• pācificus, pācificē

Translationes

Publica tranquilitas et concordia	dilatare ▼

Publica tranquilitas et concordia	collabi ▲

Anglice: peace (en) Batave: vrede (nl), pais en vree (nl) Catalane: pau (ca) f Dacoromane: pace (ro) f Croate: mir (hr) m Esperantice: paco (eo) Finnice: rauha (fi) Francogallice: paix (fr) f Germanice: Frieden (de) m, Ruhe (de) f Graeca Antiqua: εἰρήνη (grc) f ‎(eirḗnē) Hebraice: שלום‎‎ (he) m Hispanice: paz (es) f Islandice: friður (is) m Italice: pace (it) f Lusitane: paz (pt) f Ruthenice: мир (ru) m ‎(mir) Suecice: frid (sv) c

Belli absentiae	dilatare ▼

Belli absentiae	collabi ▲

Anglice: peace (en) Batave: vrede (nl) Dacoromane: pace (ro) f Germanice: Frieden (de) m Hebraice: שלום‎‎ (he) m Suecice: fred (sv) c

Discretiva

pax dictio est in variis linguis:

• Anglice: pax
• Corduene: pax
• Francogallice: pax
• Suecice: pax

Dictiones similes

• Anglice: Pax
• Estonice: paks
• Germanice: Pax

Formae affines

Latine

pāx

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
pāx	casus nominativus singularis	substantivi pāx
pāx	casus vocativus singularis	substantivi pāx

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈpaːks/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pāx — morphologica: pax

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Aulus Gellius ca. 130-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Maximum hinc opus naturae ordiemur et cibos suos homini narrabimus faterique cogemus ignota esse per quae vivat. nemo id parvum ac modicum existimaverit, nominum vilitate deceptus. pax secum in his aut bellum naturae dicetur, odia amicitiaeque rerum surdarum ac sensu carentium et, quo magis miremur, omnia ea hominum causa. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Duobus modis M. Varro in libro humanarum, qui est de bello et pace, ‘indutiae’ quid sint, definit. ‘Indutiae sunt’ inquit ‘pax castrensis paucorum dierum’; item alio in loco: ‘indutiae sunt’ inquit ‘belli feriae’. Sed lepidae magis atque iucundae brevitatis utraque definitio quam plana aut proba esse videtur. Nam neque pax est indutiae – bellum enim manet, pugna cessat –, neque in solis castris neque ‘paucorum’ tantum ‘dierum’ indutiae sunt. —Noctes Atticae A. Gellii ^[3][2]

Fontes