pervenit

Discretiva

pervenit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

pervenit

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
pervenit	tertia singularis	praesens	activa	indicativus	perveniō (pervenīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈperwenit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: per·ve·nit — morphologica: per-ven-it

pervēnit

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
pervēnit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	perveniō (pervenīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /perˈweːnit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: per·vē·nit — morphologica: per-ven-it

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• ubi frigidus sudor inter febres non acutas circa caput tantum aut cervices oritur, aut ubi febre non quiescente corpus insudat, aut ubi corpus modo frigidum modo calidum est et color alius ex alio fit, aut ubi, quod inter febres aliqua parte abscessit, ad sanitatem non pervenit, aut ubi aeger pro spatio parum emacrescit; —De Medicina Celsi ^[1][2]

saec. I.

• a Peloro mare Ionium ora spectante oppidum Messana civium R., qui Mamertini vocantur, promunturium Drepanum, colonia Tauromenium, quae antea Naxos, flumen Asines, mons Aetna, nocturnis mirus incendiis. crater eius patet ambitu stadia viginti; favilla Tauromenium et Catinam usque pervenit fervens, fragor vero ad Maroneum et Gemellos colles. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber secundus, V. [2] — pervenit
2. Vicicitatio: pervenit.
3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber tertius, cap. 14, [88] — pervenit