perventionem

Discretiva

perventionem dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
perventiōnem	casus accusativus singularis	substantivi perventiō

Appellatio pronuntiatusque

API: /perwentiˈoːnem/

(classice)

Syllabificatio phonetica: per·ven·ti·ō·nem — morphologica: per-vention-em

Loci

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. IV.

• Si ergo ipsa perventio usitate dicitur per alios fieri, quanto magis accessus per alios fieri potest, qui plerumque infra perventionem remanet, quando potuerit quisque plurimum quidem accedere, sed tamen non potuerit pervenire? —De consensu Evangelistarum Augustini ^[1][2]

Fontes

1. Aurelius Augustinus Hipponensis, De consensu Evangelistarum. (Universitas Turicensis): Liber secundus. Caput XX, p. [49] — perventionem
2. Vicicitatio: perventionem.