perventum

Discretiva

perventum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
perventum	—	—	—	supinum­	accusativo	perveniō (pervenīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /perˈwentum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: per·ven·tum — morphologica: per-vent-um

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• At cartilago ubi subsit, ipsa sedes docet perventumque esse ad eam ex renisu patet. —De Medicina Celsi ^[1][2]

saec. I.

• a litore L regio Attene, ex adverso Tylos insula, totidem milibus a litore, plurimis margaritis celeberrima cum oppido eiusdem nominis, iuxtaque altera minor, a promunturio eius XII D p. ultra magnas aspici insulas tradunt, ad quas non sit perventum; huius ambitum CXII D p., a Perside longius abesse, adiri uno alveo angusto. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber quintus, XXVIII. [12e] — perventumque
2. Vicicitatio: perventum.
3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber sextus, cap. 32, [148] — perventum