placeant

Discretiva

placeant dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
placeant	tertia pluralis	praesens	activa	coniunctivus	placeō (placēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈpla.ke.ant/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pla·ce·ant — morphologica: plac-eant

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (54 a.C.n. / 700 a.u.)

• De bibliotheca tua Graeca supplenda, libris commutandis, Latinis comparandis, valde velim ista confici, praesertim cum ad meum quoque usum spectent. sed ego mihi ipsi ista per quem agam non habeo. neque enim venalia sunt, quae quidem placeant, et confici nisi per hominem et peritum et diligentem non possunt. —Epistolae ad Quintum fratrem Ciceronis ^[1][2]

class.  (58/59 p.C.n.)

• Cum de beata vita agetur, non est quod mihi illud discessionum more respondeas: “Haec pars maior esse videtur.” Ideo enim peior est. Non tam bene cum rebus humanis agitur, ut meliora pluribus placeant; argumentum pessimi turba est. —De vita beata Senecae ^[3][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• qua nulla aquaticarum utilior, licet populi vitibus placeant et Caecuba educent, licet alni saepibus muniant contraque erumpentium amnium impetus riparum muro in tutela ruris excubent in aqua satae densius caesaeque innumero herede prosint. —Naturalis historia Plinii ^[4][2]

Fontes