placeo

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈpla.ke.oː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pla·ce·ō — morphologica: plac-eo

Verbum temporale

plac|eō, -ēre, -uī, -itum ^{[1][2][3][4][5]}

1. Iucundus esse, gaudio esse.

Coniugatio

Verbum finitum

Thema	Vox activa
plac-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	placeō	placeam		placēbam	placērem	placēbō
II. sing.	placēs	placeās	placē!	placēbās	placērēs	placēbis	placētō!
III. sing.	placet	placeat		placēbat	placēret	placēbit	placētō!
I. plur.	placēmus	placeāmus		placēbāmus	placērēmus	placēbimus
II. plur.	placētis	placeātis	placēte!	placēbātis	placērētis	placēbitis	placētōte!
III. plur.	placent	placeant		placēbant	placērent	placēbunt	placentō!­
Thema	Vox passiva
plac-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
III. sing.	placētur	placeātur		placēbātur	placērētur	placēbitur	—­
III. plur.	placentur	placeantur		placēbantur	placērentur	placēbuntur	—

Thema	Vox activa
placu-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	placuī	placuerim	placueram	placuissem	placuerō
II. sing.	placuistī	placueris	placuerās	placuissēs	placueris
III. sing.	placuit	placuerit	placuerat	placuisset	placuerit
I. plur.	placuimus	placuerimus	placuerāmus	placuissēmus	placuerimus
II. plur.	placuistis	placueritis	placuerātis	placuissētis	placueritis
III. plur.	placuērunt	placuerint	placuerant	placuissent	placuerint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	placēre	placuisse	placitūrum, -am, -um esse	placēns		placitūrus, -a, -um­
Vox passiva	placērī	placitum, -am, -um esse	placitum īrī		placitus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
placendī		placendus, -a, -um			placitum	placitū

Dictiones collatae

Antonyma · contraria

1. displiceō, displicēre

Dictiones derivatae

• placēns
• placentia
• placescō, placescere
• placibilis
• placitiō
• placitō, placitāre
• placitum
• placitus
• placor, placōris

Translationes

Iucundus esse	dilatare ▼

Iucundus esse	collabi ▲

Anglice: please (en), be agreeable (en) Dacoromane: plăcea (ro) Finnice: miellyttää (fi), kelvata (fi) Francogallice: plaire (fr), être agréable (fr), agréer (fr) Germanice: gefallen (de), gefällig sein (de), zusagen (de), angenehm sein (de) Hispanice: placer (es), agradar (es) Italice: piacere (it), aggradire (it) Suecice: duga (sv), passa (sv)

Loci

Titus Livius -58…+17

P. Ovidius Naso -42…+18

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Quae cum reiecta relatio esset, Non placeo, inquit, concordiae auctor; optabitis, mediusfidius, propediem ut mei similes Romana plebes patronos habeat. —Ab urbe condita Titi Livii ^[6][7]

class.

• est, quae Callimachi prae nostris rustica dicat

carmina – cui placeo, protinus ipsa placet.

est etiam, quae me vatem et mea carmina culpet –

culpantis cupiam sustinuisse femur.

molliter incedit – motu capit; altera dura est –

at poterit tacto mollior esse viro. —Amores Ovidii Nasonis ^[8][7]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Enimvero novum hic miraculum emergit: ut enim multa illis, sic michi, fateor, nichil est quo placere debeam. Quomodo enim sperem me aliis placiturum, qui michi ipse non placeo? —Epistole familiares Petrarcae ^[9]

Fontes

9. Franciscus Petrarca (Italice: Francesco Petrarca) - Epistole familiares. (Universitas Turicensis): Liber III. 11: [7] — placeo